ÇIKMAZ YOLDUR

Mesafesiz ayrılıklar vardır ve mesafesiz birliktelikler.

Uzak ya da yakın olmak kimin umrunda,

mühim olan ne kadar hissedebildiğindir onu.

Gözlerini kapattığında ilk aklına gelenin adıdır sevgi!

Yalnızlığında seninle konuşan tek bir suret,

olmasa da yanında, varlığını hissettirendir güven!

O yanındayken değil, aklındayken, gözlerinin ucuyla dahi kimseye bakamamaktır sadakat!

Büyülü bir serabın içinde sabahlara kadar kıvranmaktır tutku!

Ve bir olmaktır aşk!

Ruhun ruhta, tenin tende yok oluşu...

Ah o mesafesiz ayrılıklar, bundandır insanın çıkmaz sokaklarda kayboluşu.

....

Güven, sadakat, anlayış, sevgi...

İlgi, alaka, özveri...

Bu eşikler atlanmadan insan kendisi için en değerli olan şeyini; yani kendini, bedenini (bu dünyada olabilme aracını) nasıl birine öyle pervasızca verebilir?

Peki ya duygularını nasıl emanet edebilir ki?!?

Anlayamıyorum!

Ben bazen insanoğlunu gerçekten anlayamıyorum!

Zaman zaman duygularıma esir olmuşluğum vardır benim de

Ama hormonlarıma asla!

Zaten insan olmak, tam da bunu gerektirmez mi?

Kendi kendinin efendisi olabilmeyi!

Bir kadının bir erkten beklediği öncelikle güvendir.

Bu şaşmaz

Bir erkeğin bir kadından beklediği de sadakattir Bu da şaşmaz

Eğer bir ilişkide güven yok ve sadakat sürekli sorgulanıyorsa orada aşk değil kuşkuculuk ve çıkar söz konusudur ...

Ve o işin sonu er geç, çıkmaz yoldur...

SABA