İçimde Nergisler Uyuturdum

-Zamanın içinde saklanan bir sesin ardından-

...

İçimde nergisler uyuturdum bir vakit,

Sesim kımıldasa düşerdi göğün solgun yüzü.

Sallanan bir hamakta sakladığım çocukluğum...

Ve ben...

Tül perdeler; kesip örttüğüm gecelerin çıplaklığını,

Bir de kırılmasın diye içimde salladığım su birkintisi.

Belki de benim gibi

Daralan o odalarda

Kendi aynalarını taşıyan kadınlar vardı.

Sözleri kırmızıdan yapılma ince çizikler,

Bir iki gülümseyişle unutmaya çalışan

Kendi iç sesinin ağır künyesini.

Ben ki bir zamanlar,

Başıma her yağmur düşüşünde,

Islanan her telinde saçlarımın

Bir şehir sarkardı omuzlarımdan.

Sonra sen geldin,

Ve ben öğrendim;

Bir insanın kalbine

Başka seller daha birikirmiş.

Hatırlar mısın

Kapı eşiklerinde bıraktığımız anıları?

Sanki konuşsak da duyulmayan,

Ama gitsek yerimize oturan koltuklar gibi

Sessiz ve esrik...

Şimdi avuçlarımda

Kömür karası bir iz var.

Uzansam sana,

Geceyi de boyarım üstüne diye korkarım.

O günden beri

Ben hep korkarım...

Yazan

Özlem SABA