Çarkçı Başı

Daha dün gibi

Zıvanadan çıkmış duyguların

Ve söz geçirilememiş heveslerin

Kör ettiği mağaralarda

Gündüzün perileri

Gecenin cinlerini sayardık...

Ne kadar delirirse delirsin

Kalbini elinden hiç düşürmeyen

Kentine değil,

Kendine büyüyen bir meczup gibi

Mevsimlik aşklar biriktirip

Kışlık ödünler hazırlardık...

Kendi yağmurlarımızda dolaşıp

Kendi yanışımızda ısınırdık durmadan...

Okutmaya gücü yetmeyen babaların çocuklarını

Devlet alırdı kendine...

Kimi kaybolurdu sahiden

Kiminin de çalınırdı ruhları,

Bilmem hangi karanlık meclislerde...

Evde kalanlar ise evine büyür

Yada on beşinde satılırdı başka bir eve...

Kaderini sevmeyen anneler ise

İlk oğlunu sırtlan

En cılız kız çocuğunu kurban seçerdi kendine...

Sade kaderleri değil

Kederleri de benzesin diye birbirine...

Daha dün gibi...

Sanki hiç doğurulmamış

Doğmuş olsalar bile, sahiplenilmemiş

Kayıp çocuklar gibi

Telaşlarımızla yarışır

Umutlarımızla oynardık oyuncak diye...

Aslında, gerçek bir annedir

Bir bebeğin gerçek sahibi

Belki de ondandır

Bebeklerimizi bile biz dikerdik

Sahiplenmeyi öğrenelim diye...

Paralı sevinçlerimiz olmadı bizlerin hiç

Ne varsa ikinci eldi

işportadan düşme...

Duygular bile...

Bilmem kaç kişilik bir hanede

Bir öncekini sevmekten

Yorgun düşerdi sevgimiz de...

Fakat yine de sımsıkı sarılmıştık geleceğe

Sarılacak bir şeyler bulurduk hep kendimize

Toplu iğne başı kadar görünse de ışık

İnanmıştık aydınlık günlere

Bir paşanın potin sesleri mireng

Sözleri mihenk olmuştu kalbimize

"Ey Türk gençliği..."

Yoksa boşuna tutmadık biz o nöbetleri

Boşuna ağlamadık karanlık dehlizlerde

Sandallar yapıp göz yaşlarımız üstüne

Hayal etmedik kendimizi, masmavi denizlerde

Hani derler ya;

Sözü yerinde kullanmak lazım diye

Zamanı da yerinde kullanmak lazımmış işte

Bunca yıl göz yummak çok fazlaydı bence de

Geleceğimizi, umutlarımızı, heveslerimizi,

Tutunduğımuz ne varsa, iyi, güzel, doğruluk adına

Onları bile bizden çalan, bir karanlık Hain'e

Özlem SABA