Yitik Sevdanın Bekçileri

Varlığında içimizi titretenler için heba ettik bir ömürü

Yokluğumuzda içi yanları görmezden gelerek...

Aynı yerde bize bir şey olsa, haberi olmayacak insanlar için harcadık tüm emeğimizi

Veresiye harcarken sevgimizi

Üstü kalsın dedik üstelik

Üstü de kaldı

Üstümüz de kaldı, eğreti döşeklerde...

Her sabah bir kâbusa soyunduk bile isteye

Ondan büyüttük üstümüze ateş salan ejderleri...

Sevilmeye layık görmedik kendimizi

Hem kimse bunu öğretmedi ki bize!

Öfke, irin aktı annelerimizin memelileri

Ona da kimse bunu öğretmedi...

Önce kadınlığımızdan utandırıldık

Sonra gerek kalmadı çok bir şeye de...

İzledi onu eril egemenliği...

Yenilerek ta ana rahminde...

Başka evlerin ışığına dalarak kapattık gözlerimizi uykuya...

Kemiklerimizden önce

Onurumuz kırıldı

Varlığımız yok sayıldı

Belki de, ne çok süslemiştik bilmediğimiz hayallerin kentini

Geç kaldık kendimizi bilmeye

Geç kaldık kendimizi sevmeye

Suskunluğumuz ondandır

Sancılarımız ondan

Ondan, gece üç beş nöbetleri..

Volta atarken içimizde

Yitik sevdaların bekçileri...

Özlem SABA